Namelijk, verbonden met mezelf en met anderen.
Na het beluisteren naar de eigenlijke tekst van Martin Luther King heb ik eens neergepend hoe ik me daarbij voel.
Ik heb natuurlijk al gehoord van Martin Luther King,
maar ik heb eerlijk gezegd nog nooit gericht geluisterd om er dan een verslag van te kunnen schrijven.
Eigenlijk is het een droom dat jammer genoeg nog altijd een droom is.
En dat hebben we te danken aan onszelf.
Ben nu misschien wat zwart/wit aan het praten, maar eigenlijk, hoe erg ik het ook vind, ik betrap mezelf ook soms op uitspraken waarvan ik achteraf spijt van heb.
Niet zozeer op 'racistisch' vlak, want ik heb respect voor iedereen!
Ik heb eerder een groot probleem met mensen die mij beoordelen vooraleer ze me kennen.
Natuurlijk heb ik mijn fouten, maar ja, wie niet!
Als we iedereen zouden behandelen zoals we zelf zouden behandeld worden, tja, dan zou het leven een pak aangenamer zijn. Daar ben ik zeker van!
Het is natuurlijk een utopie om te zeggen dat iedereen, iedereen graag moet zien, dat kan niet.
We zijn immers allemaal verschillend.
En best, want ik ben zeker dat het maar saai zou zijn, moesten we allemaal dezelfde mening delen.
Discussie staat voor mij gelijk aan, bijleren en openstaan voor andere ideeën, misschien heeft de ander wel gelijk en ik wat minder....?
Wat de tekst betreft:
de tekst is to the point,
het is zelfzeker gebracht, geloofwaardig,
en dat heeft zo'n impact op het volk!
Zelfs ik zou in die tijd voor hem zijn opgekomen,..
http://www.youtube.com/watch?v=Z8zj--UT3MI&feature=related&noredirect=1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten